Nog een paar uur en dan is 2018 voorbij. Gelukkig kom ik op deze laatste dag even terug om mijn favo films en series uit te lichten. Yess!

Alvast een gelukkig nieuwjaar gewenst! Met talloze luide klappen die nagalmen en een biertje (teveel) in mijn hand, kijk ik terug op het afgelopen jaar. Natuurlijk in een cliché lijstje van mijn favoriete films en series. Want waarom ook niet? Ik deed het in 2015, 2016 en 2017 ook al.

Langzaamaan ben ik 2018 minder gaan kijken, en dat is een goede ontwikkeling. Zes films per week is leuk, interessant, maar ook wel veel. Ondertussen is dit aantal gehalveerd. Ook mijn seriegebruik is van 100 afleveringen per maand naar 50 gezakt.

Dit jaar ben ik niet méér gaan bloggen. Wel schreef ik veel recensies op Letterboxd, maakte ik een korte documentaire en interviewde ik een jonge filmmaker. Het was wat mij betreft een mooi jaar. Een jaar waarin we verblijdt werden met toptitels. Deze 10 waren mijn favorieten.

10. Bodyguard (Seizoen 1)

Deze samenwerking tussen de BBC en Netflix is echt een blockbuster van een serie. In het Verenigd Koninkrijk was het de best bekeken eigen dramaserie op televisie óóit en op de streaming service zal hij het internationaal ook niet slecht hebben gedaan.

De Game of Thrones-acteur Richard Madden speelt de titelrol als bodyguard van de controversiële Home Secretary. De zesdelige reeks is een spannende thriller die realistisch begint en steeds spectaculairder wordt.

9. Avengers: Infinity War

Lang, grootschalig en zeker leuk: Marvel’s tweede film van 2018 – na Black Panther en voor Ant-Man and the Wasp – is een lange zit (zonder pauze, thanks Pathé).  Wat je ervoor terug krijgt, is een groot en boeiend superheldenspektakel. Zoveel helden die zo ver moeten gaan om de wereldvernietigende Thanos tegen te houden. Wat een fijne chaos!

Als zoveelste deel van het Marvel Cinematic Universe, kijk ik hem niet zo snel nog een keer terug. Qua superheldenfilms vond ik het jaar niet zo fantastisch – al heb ik het bizarre Aquaman en de (moderne animatieklassieker?) Spider-Man: Into the Spider-Verse overgeslagen. Lees ook mijn (wat flauwe) recensie van Avengers: Infinity War op Letterboxd.

8. De Kijk van Koolhoven (Miniserie)

Wél was het jaar fantastisch voor filmcollege’s op tv. De geweldige, bekende Britse filmjournalist Mark Kermode bracht de vijfdelige reeks Secrets of Cinema. Maar het hoogtepunt is de VPRO-reeks van mijn favoriete Nederlandse regisseur (na Paul Verhoeven): Martin Koolhoven.

Buiten de briljante vormgeving van de zes afleveringen, is het Koolhoven’s enthousiasme en kennis van films die deze miniserie zo geweldig maakt. Precies die twee dingen ontbraken tijdens zijn live masterclass op het Nederlands Filmfestival in Utrecht.

7. Bohemian Rhapsody

Vanavond horen we hem weer: het bekendste nummer van Queen staat ook dit jaar bovenaan de Top 2000. Deze band moest vroeg of laat wel een biopic krijgen. Omdat de overige leden nog leven, kon dit nooit een bijster kritische film worden.

Freddie Mercury heeft zo’n mooi heldenverhaal met zoveel tragedie. In  rap tempo, onder begeleiding van de vele fantastische meezingers, zien we zijn leven. Zoetsappig, ja. Niet helemaal ‘historisch correct’, ook. Maar hij kijkt zo heerlijk weg. En soms is dat genoeg. Klik hier voor mijn recensie.

6. Doctor Who (Seizoen 11)

Mijn favoriete serie is terug en het is zoals vanouds goed. Eindelijk hebben we weer een nieuwe Doctor! Nummer dertien is Jodie Whittaker, de eerste ‘vrouw’. Ze brengt een nodige frisse wind. Hoewel ik seizoen 9 bijvoorbeeld wel heel gaaf vond, vielen de anderen met de 12e (Peter Capaldi) tegen.

Mijn enthousiasme voor Doctor Who is door Whittaker helemaal terug. De serie heeft een kleine make-over gehad. Daardoor zijn de shots extra prachtig. Uiteindelijk is het de groep metgezellen die vooral hilarisch en memorabel zijn. Persoonlijk favoriet is die ouwe Graham. Ik loop nog achter, maar oh, wat heb ik zin om het seizoen af te kijken!

5. First Man

Damien Chazelle (Whiplash, La La Land) vertelt het verhaal van de astronaut Neil Armstrong. Niet in de stijl van een typische, Hollywoodse biopic – zoals wel Bohemian Rhapsody hierboven doet. In plaats daarvan kiest hij een rauwere stijl, met gebruik van 16mm-camera’s uit het tijdperk.

Dit is in de kern een echt familiedrama, die focust op een introverte man die de dood van zijn dochtertje meedraagt. Bizar dat hij de sterke ‘held’ is die als eerste op de maan staat. Ryan Gosling speelt het mooi ingetogen. Verwacht alleen geen La La Land 2. Lees ook mijn review.

4. The Kominsky Method (Seizoen 1)

Netflix staat boordevol en dat is vaak een probleem. Toch is het ook erg bevredigend wanneer een Netflix Original je compleet verrast. De eerste van de twee dit jaar werd mij aangeraden door de Pilot TV Podcast. Michael Douglas en Alan Arkin spelen in de reeks twee Hollywood-oudjes: een is een acteercoach (lees: mislukte acteur) en de ander zijn vriend/gepensioneerde agent.

De twee zijn hilarisch. Hun chemie is fantastisch. Iedere scène vloeit plots maar natuurlijk van grappig naar verdrietig en hartverwarmend. Het einde van hun leven staat voor de deur, en dat weten ze. Samen proberen ze er nog het beste van te maken. Ik verbaasde me over hoe goed deze acht afleveringen zijn. Kiek ‘em!

3. A Quiet Place

Nooit eerder ergerde ik me zoveel aan mensen in de bioscoopzaal die tegen elkaar praatten. Een drietal jongens nam kort de gelegenheid om de film belachelijk te maken. Tja, dat hoor je dan intens goed, want de zaal is verder muisstil. Zo goed overtuigt de film dat ieder geluid het einde van je leven kan betekenen.

John Krasinski zag ik dit jaar tientallen uren in de Amerikaanse The Office. Hij regisseert deze spannende horrorfilm met in de hoofdrol hemzelf en zijn vrouw Emily Blunt. Samen brachten ze mij een fantastische, intense bioscoopervaring die ik niet had willen missen. Lees trouwens ook op Letterboxd mijn uitgebreide recensie.

2. Final Space (Seizoen 1)

Nieuwsgierigheid bracht me naar deze Netflix Original. Echt een van de beste keuzes die ik dit jaar maakte! Deze simpele 2D sci-fi animatieserie gaat over een arrogante jongen die vastzit in een ruimtecel. Hij komt in aanraking met een vreemd, schattig wezentje dat wel hééél krachtig is.

Buiten hun dynamiek, is een van mijn favoriete personages de heerlijk zelfbewuste evil gozer, haast onherkenbaar ingesproken door David Tennant (Doctor #10, Kilgrave in Jessica Jones). De serie is grappig: het weet hoe dom en droog het is en op welke clichés het aanstuurt. Ik kan niet wachten tot het tweede seizoen. Wat een topontdekking was dit.

1. Mission: Impossible – Fallout

In de Spaanse zon las ik de overweldigende recensies al. “De beste actiefilm sinds Mad Max: Fury Road” is een overweldigende pitch en een bizar effectieve manier om mij de bioscoop in te krijgen. Of wat ik te zien kreeg zo vet was als díé actieblockbuster moet nog blijken. Het vierde Mad Max-deel is een van mijn favoriete films ooit en wie weet deze in de toekomst ook wel.

Tot dusver zag ik dit zesde Mission: Impossible-deel nog maar één keer. Het is fantastisch hoe de film is opgebouwd, hoe Tom Cruise maar gevaarlijke stunts blijft doen, hoe alles boeit en er uitziet(?!) alsof ze het echt hebben gedaan. Wat een film. Ben je benieuwd? Lees dan ook mijn erg lange recensie op Letterboxd!

Runner-ups

Helaas past niet alles in een jaarlijkse top 10. Helemaal als je films en series met elkaar combineert. Toch valt op dat ik relatief weinig uit het jaar zelf kijk. De Oscar-films tellen bij mij niet mee, want die komen in Amerika vaak uit in december het jaar ervoor. Veel series sla ik over of loop ik achter mee. Dat bewaar ik dan maar voor de volgende jaren.

• Westworld (Seizoen 2)
• Game Night
• Mark Kermode’s Secrets of Cinema (Seizoen 1)
• Ready Player One
• Bojack Horseman (Seizoen 5)
• Outlaw King

Ook schrijf ik over series op TV Time. Benieuwd? Hier lees je mijn tv-schrijfwerk.

Lees ook wat ik dit jaar heb gelezen en gespeeld!