Na het schrijven van mijn negatieve recensie over Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) hoorde ik meerdere positieve geluiden van mensen die hem ook hadden gezien. Langzamerhand begon ik mij af te vragen waar hun positiviteit over die film eigenlijk vandaan kwam. Ik besloot hem nog een keer te kijken en het leek alsof ik de tweede keer een compleet andere film zag.

Speciaal voor de première van Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) stapte ik op mijn fiets om vanuit Ede anderhalf uur lang over een kleine bosweg naar Arnhem te fietsen. Om middernacht zou de film beginnen. Hoopvol ging ik zitten in de zaal en bekeek elke scène kritisch. Veel dingen begreep ik niet en ik was teleurgesteld over het eindresultaat. Om half 3 stapte ik op de fiets terug.

Nu was de fietstocht niet het enige wat ik die nacht kon afraden. Omdat ik zonder invloed van andere recensenten de film wilde beoordelen had ik al een paar dagen lang het internet ontweken. Ook had ik als voorbereiding voorloper Man of Steel (2013) de dag ervoor nog eens doorgespit. Uiteindelijk was het resultaat een negatieve recensie van Batman v Superman, die je hier kunt lezen.

In een opwelling besloot ik de film nog een kans te geven. Dit keer nam ik de trein naar de bioscoop, ging ik zitten in de zaal en bekeek ik de film alsof ik hem nog niet eerder had gezien. In tegenstelling tot de eerste keer genoot ik enorm van dit grootse actiespektakel. De meeste fouten die ik de eerste keer dacht te hebben gezien, bleken helemaal niet te bestaan. Het verhaal viel dit keer op de juiste plek en de film had een fijn hoog tempo.

Nu kon ik natuurlijk weer een compleet nieuwe recensie gaan schrijven met mijn oordeel over de tweede keer, maar dat zou meer neerkomen op “Wow, dat was echt supervet!” bij elk element wat ik de vorige keer afkraakte. Daarentegen wilde ik juist mijn ervaring met jullie delen.

Het is vreemd dat ik de eerste keer heel negatief was over Batman v Superman en de tweede keer dolenthousiast. Mijn theorie is dan dat ik de eerste keer verwachtingsvol zocht naar een film die ik leuk zou vinden, zoals misschien een hoop recensenten en filmkijkers ook deden. Pas wanneer je accepteert dat de film is wat het is, zul je tot de conclusie komen dat het best wel vet is.

Je moet dingen niet gaan zien zoals je ze graag zou willen zien, maar je moet je juist openstellen voor wat ze zijn. Soms is het goed om niet overal gelijk een mening over te hebben of overal je kritiek op los te laten. Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) is door dit te accepteren raar genoeg een van mijn favoriete films van het jaar geworden.

Samen met Man of Steel (2013) zet deze film een leuk universum neer, die je nooit moet gaan vergelijken met die van Marvel. Ik ben blij dat ik de film nog een kans heb gegeven. Elke superheldenfan die kritisch over de film was, wil ik aanraden om de film nog een kans te geven en te kijken wat je wel ziet. Misschien heb je dan net zo’n openbaring als ik.

PS: Ik kan echt niet wachten op Captain America: Civil War (2016). Deze film wordt zo goed beoordeeld door recensenten dat dit wel fantastisch moet zijn!

< Demolition (2015) – Trumbo (2015) >