De first person shooter bestaat al lange tijd in de wereld van games. Na het zien van Hardcore Henry (2015) ben ik overtuigd dat in de filmwereld hier ook een heleboel mogelijkheden liggen. Daarmee bedoel ik niet eens alleen actiespektakels.
We hebben al vele jaren de mogelijkheid om knallende actie te zien op het grote scherm. Actievolle bioscoopfilms zijn er in allerlei soorten en maten. Al jaren worden we gebombardeerd met enorme blockbusters die uitlopen van Star Wars tot Batman v Superman die met een groot budget personages laat rondlopen in een wereld waarin van alles fout gaat.
Anders dan in de film Hardcore Henry (2015). Dit is een actiefilm over Henry die op een dag wakker wordt en zich niets meer herinnert. Hij moet zijn vrouw bevrijden van een gemene schurk door samen te werken met een of andere man die telkens opduikt. Maar het bijzonder aan de film is dat hij compleet gefilmd is vanuit het gezichtsveld van Henry.
Het gamegevoel
Het voelt net alsof je een first person shooter speelt. Actiescènes en zelfs dialogen lijken rechtstreeks uit een Call of Duty spel te komen. Het is alsof je een langdradige 12+ uur solospel-campagne in 2 uur voorbij ziet knallen. Een soort speedrun met de beste gedeeltes van het spel.
Je zou denken dat het raar is wanneer je een shooter als film aan je voorbij ziet gaan. Toch is juist het tegendeel waar. Het is net een achtbaanrit waarin de beste speler laat zien hoe het moet. Dat in combinatie met een goed opgebouwd verhaal die ook niet al te lang duurt en hier en daar wat humor.
Nieuw perspectief
Door dit camerastandpunt lijkt het alsof jij het allemaal beleefd. Zo had ik aan het einde van de rit niet het idee dat ik Henry dingen heb zien doen, maar dat ik het zelf heb gedaan. Dit geeft actiefilms een hele nieuwe laag.
Niet alleen komt de actie hierdoor veel beter binnen, maar ook de drama komt beter tot zijn recht. De personages praten tegen jou in plaats van tegen een ander. Wanneer iemand recht in de camera iets tegen jou vertelt, komt het veel meer binnen dan wanneer het tegen iemand anders wordt gezegd.
Fps films: een nieuw genre?
Zelf ben ik van mening dat first person actiefilms geen genre zou moeten worden, maar first person films in het algemeen zouden moeten bestaan. Wes Anderson deed het al bij dialogen in Moonrise Kingdom (2012) en The Grand Budapest Hotel (2014), dus waarom geen complete films vanuit dit perspectief? Zo worden dramafilms achtbaanritten die niemand wil missen.
Wilco Born 
Enige angst die ik hierbij heb is dat ik er misselijk van zal worden….wat is jouw ervaring? Als je een third person film wilt zien, dan raadt ik je aan om Enter the Void een keer te zien 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Het viel reuze mee, al is de film wel wat onrustig. Dus veel onnodig cameraschudden. Toch is het erg goed te doen, beter dan je zou verwachten, al hoop ik dat andere fps films iets rustiger worden opgenomen.
LikeLike
Hier zouden inderdaad mogelijkheden kunnen liggen maar dan wel alleen voor actiefilms en thrillers. Bij een drama zou dit minder goed werken omdat de emoties van de gesprekspartner verloren gaat. Deze zie je immers niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Behalve als je af en toe switcht vanuit welk persoon je het ziet. Maar inderdaad werkt het wel beter bij actie.
LikeLike