Hoewel mijn eerste kennismaking met If I Stay (2014) niet heel positief was, kwam ik door toeval het boek tegen en heb ik deze met plezier uitgelezen. En ik ben niet zo’n lezer. Geef mij liever een film dan een boek.

Al sinds ik mij kan herinneren ben ik niet zo’n fan van boeken. Tijdens mijn volledige middelbare schoolperiode heb ik dan ook hoogstens een paar ‘literaire’ boeken gelezen, al zal het aantal schoolboeken niet veel hoger liggen. Lezen? Hooguit de ondertiteling.

Pas na het zien van het tweede deel van The Hunger Games kreeg ik zin om een boek op te pakken. Het einde van Catching Fire (2013) maakte mij zo benieuwd, dat ik vervolgens het eerste deel in het Nederlands verslond, ik deel 2 in het Engels las en voor het einde zelfs  een e-reader kocht. Toen daarvan uiteindelijk de film uitkwam, was ik niet meer zo enthousiast.

Nog geen week geleden, op mijn lekkere vakantie in het zonnige Spanje, hadden onze vrienden de Nederlandse versie van Gayle Forman’s roman If I Stay (2014) meegebracht. De boekverfilming kende ik bij naam, omschrijving én Metacritic score, die zelfs nog hoger is dan het net uitgekomen Suicide Squad (2016). Door de lage score liet ik deze aan mij voorbij gaan, hoewel mij de omschrijving deed prikkelen.

Een meisje in coma die moet kiezen of ze wil blijven leven? Interessant. Ik besloot dit boek te gaan lezen en in een paar dagen had ik het uit. Echt een topboek. Een aanrader. Maar gezien mijn amateurstatus met boeken ben ik niet de beste die dit kan beoordelen. Daarom besloot ik de film te gaan kijken.

If I Stay bracht het gevoel dat het boek mij gaf, goed over. Het laatste gedeelte van de film, waar alles net iets rustiger gaat, geeft de gemiddelde vrouw gegarandeerd traanogen. Hoewel ik het allerlaatste moment in het boek net iets beter vond, heeft de film een warm plekje in mijn hart gekregen.

Een boek wat volzit met flashbacks en een hoofdpersoon die tegen zichzelf praat werkt. In een film is dit een ander verhaal. Het was vooral storend dat flashbacks heen en weer in de tijd gingen. Soms wist je niet meer precies wanneer welk moment zich afspeelde in het algehele verhaal. Voornamelijk in het midden van de film had ik dit probleem.

Als ik het met het boek mag vergelijken, vind ik het jammer hoe sommige mensen nu lijken op slecht uitgedachte personages. De subtiele, mooie veranderingen die in het boek staan geschreven zijn veel meer op de achtergrond terecht gekomen, waardoor het net allemaal te subtiel wordt.

Het voordeel van een boek is dat je alles zelf in kunt beelden. Van tevoren wist ik dat Cloë Grace Moretz in de film zou spelen, dus in mijn hoofd beeldde ik haar ook in. Toch ziet ze er écht vreemd uit met bruin haar. De rest van de cast vond ik niet helemaal passend, maar het zou me niets verbazen als dat ligt aan de eerder genoemde inbeelding van een boek.

Hoewel de film niet enorm goed is, geeft het als geheel wel voldoening. Boeken mogen dan niet mijn ding zijn, films zijn dat wel. Wanneer ik een film als If I Stay bekijk, snap ik weer waarom ik niet altijd met mijn neus op de lettertjes wil zitten. Emoties lees je niet, emoties moet je voelen. De combinatie van beeld en geluid in een film als deze haalt dat naar boven. Dat is al genoeg reden om de film toch een keer te proberen.

< The Jungle Book (2016) – Riphagen (2016) >