Het gratis spel Pokémon GO heeft de wereld op zijn kop gezet. De mobiele app werd zelfs voordat die in Nederland beschikbaar werd massaal gedownload en gespeeld. Zelf heb ik als een van de weinige gamers niks met Pokémon. Toch ging ik eens een keer mee om te kijken hoe het is om Pokémon te vangen.

Ik moet jullie wat bekennen: ik heb tot een week geleden Pokémon nooit serieus een kans gegeven. Als bezitter van alle Nintendo handhelds sinds mijn eerste zelfgekochte Game Boy Color is dat eigenlijk een doodzonde. Het concept van deze games trok mij niet aan en om eerlijk te zijn heb ik het nooit gemist.

Ik raakte daarom pas geïnteresseerd in Pokémon GO toen dit spel het Achtuurjournaal haalde. Deze gratis mobiele applicatie van de makers achter Ingress is gebaseerd op hetzelfde concept achter Pokémon: het vangen, verzamelen, trainen, evolueren en vechten van Pokémons. De kern van het spel zit dan ook in de liefde voor die beesten, iets wat ik totaal niet heb.

Toen ik afgelopen week voor het eerst Pokémon White op mijn Nintendo DS speelde, merkte ik hoe belangrijk deze passie voor Pokémon echt is. Het verhaal en dialogen waren op zichzelf best wel leuk, alleen was de kern het omarmen van Pokémon en je inzetten om deze daadwerkelijk te zoeken en te vangen. Ook hou ik niet zo van het vechten in beurten (turn based). Nog geen half uur later klapte ik dan ook mijn DS dicht. Pokémon is duidelijk niks voor mij.

Wanneer ik ’s middags over straat loop zie ik meer mensen dan normaal op hun mobiel kijken. Met een schuin oog kijk ik op hun scherm mee; ook zij spelen Pokémon GO. Het ziet er leuk uit en het speelt simpel weg. Iedereen doet het, dus waarom jij ook niet?

Zelf heb ik Pokémon GO geprobeerd op iemand anders mobiel. Het idee van deze app lijkt veel op dat van Ingress. Ook daarbij loop je in het spel over een kaart van je omgeving. Om naar plekken op de kaart te gaan moet je daadwerkelijk lopen. Met je mobiel in je hand over de straat op zoek naar Pokémon. Na een tijdje spelen was ik hier ook wel weer klaar mee. Ik zag niet echt het nut van die creaturen bij elkaar te sprokkelen.

Hoewel ik de spellen ken, maar ze persoonlijk niks vind, ging ik gezellig mee op jacht naar Pokémon. In Spanje gingen we met z’n vijven rond tien uur ’s avonds vanaf de camping naar het stadje in de buurt wandelen. Met mobieltjes in de hand en tassen vol powerbanks liepen we naar de eerste PokéStop, een plek waar je items (zoals Poké Balls om je Pokémon mee te vangen) kunt krijgen.

Uiteindelijk kwamen we in het centrum van het stadje terecht. Hier zaten drie van deze PokéStops bij elkaar. Ook zetten een paar onbekende mensen steeds Lures (ook een item) om meer Pokémon aan te trekken in het gebied. Over een half uur zouden we plaatsnemen aan het terras in het midden van het plein. Met verbaasde blik keek ik om me heen.

Pas nu begon ik me te realiseren hoe bekend het is en hoeveel mensen dit spel spelen. Op het plein stonden groepen mensen met hun mobiel in de handen. Na even mee te kijken op hun scherm, zag ik ook bij hen de app geopend. Niet alleen de hardcore gamers spelen dit spel, ook de rotkindertjes, de hipsters, de swaggers, het voorbeeldstel én het overbuurmeisje speelt het spel. En allemaal zullen ze je gepassioneerd vertellen over wat voor Pokémon ze hebben gevangen.

Een biertje, pijnlijke voeten van het lopen en een hoop Pokémon GO informatie later begon het mij te dagen. Ik was een bijzonder avontuur rijker. Hoewel ik Pokémon GO dan niet zo boeiend vind als het gros van de mensen, is de impact van dit spel zo groot dat we waarschijnlijk dit jaar hierom zullen herinneren.

Nieuwsberichten over verkeersongelukken door Pokémon, ouders die kinderen stimuleren om verslaafd te raken aan dit buitenspeelspel, mensen die niet meer constant lopen te typen op hun mobiel, maar proberen hun Poké Balls zo effectief mogelijk te gebruiken. Ik vind 2016 maar een vreemd jaar.