Sinds dat Netflix zijn eerste talkshow Chelsea de wereld in bracht, heb ik iedere week trouw de afleveringen gekeken om een objectief oordeel over de serie te kunnen vellen. Na een tijdje kreeg ik zelfs plezier in het kijken. Dat terwijl ik best kritisch met de serie begon.

Zelf kan ik er wel om lachen. Mijn eerste impressie van Chelsea was niet heel positief. Ik had vooral een heleboel vraagtekens bij het idee van de serie. Wat heeft een talkshow op Netflix te zoeken? Toch begon ik het te volgen en schreef na zes afleveringen een korte, negatieve recensie.

“Als ik naar een talkshow wil kijken, dan kijk ik liever naar een beter en meer intelligent opgezette show. Tijdloos kan Chelsea best zijn, maar dat betekent niet dat je deze serie ooit zou moeten kijken.” – ik over Chelsea.

Voornamelijk zat mijn probleem met Chelsea bij Chelsea. Zij is dom of ze doet zich dom voor. Ook zet ze zichzelf al te graag in het centrum, wat afbreuk deed aan de kwaliteit van de interviews en gesprekken. Een talkshow waarbij de gespreksleider liever zichzelf in het zonnetje zet is een beetje gek.

Toch keek ik door. Chelsea Handler heeft veel plezier in wat ze doet, doet lekker gek en haar maakt het niet uit wat anderen van haar vinden. Alles wat ze wil is een show maken en gezellig met anderen praten. Af en toe wil ze wel de diepte in gaan en leest ze zich goed in.

Maar het zijn vooral de ongemakkelijke filmpjes op locatie die Chelsea mij steeds doen verlangen naar de volgende aflevering. Soms zijn deze momenten zo slecht gespeeld dat het leuk wordt. Dan nog haar sarcastische, luie, zelfspottende houding dat elk item tot een slechte, hilarische grap maakt. Hoe ze het elke keer weer bedenkt is mij een raadsel, maar genieten doe ik telkens weer.

Chelsea Handler is mijn heldin geworden. De vrouwelijke versie van Hank Moody uit de serie Californication is alleen iets minder agressief. Voor die serie ben ik ook als een blok gevallen. Als talkshow is Chelsea niet de beste in zijn soort, maar als komedie is het heerlijk om te zien.