Het is fantastisch als een film een stijl kiest en deze volledig omarmt, helemaal als het een blockbuster is. De nieuwe superheldenfilm van Marvels grootste concurrent, DC, lijkt dit te doen. Zie alleen al de expressieve titel: Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn). Het grote, vaag verbonden filmserie DC Extended Universe wordt opzij geschoven voor een kleiner en plezieriger verhaal. Nee, hier vind je niet de donkere toon van Zack Snyders Batman v Superman, wat erg verfrissend is! Dat het zo duidelijk is waar de film voor gaat, maakt het extra frustrerend dat het qua toon er nét naast schiet.

De sfeer die Birds of Prey wil neerzetten is gelijk helder. De film wil de leuke, energieke montagestijl van Suicide Squad doorzetten in een soort neonversie van Deadpool. Voor mij hoeft dat niet. Ik erger me steeds meer aan dat zelfbewust lachen om hoe cliché iets is en het dan alsnog doen. Kijk gewoon niet in de camera, speel eens niet zo dom met de filmvorm, hou die fancy naamtitels uit je film. Overspoel me alsjeblieft niet met al die muziek. Ik vind het leuk wanneer er een fantasystuk inzit, zoals die danssequentie, maar in deze film gebeurt dat té sporadisch.

De makers lijken namelijk niet echt voor de gekozen stijl te gaan. Ze doen alsof het een komedie is, maar eigenlijk werken alleen de dramatische stukken goed. Het mocht wat mij betreft nog duisterder. Zelfs de thema’s werken beter in serieuzere toon. Het zit vol met emancipatie (tot aan de titel) en hoe machtige mannen gewone vrouwen kunnen forceren bescherming nodig te hebben. De boodschap leren jezelf te zijn is op zijn krachtigst wanneer Harley Quinn in haar eentje moet janken en íets minder krachtig wanneer ze als incapabele maar goedbedoelde teamleider een groep vrouwen (de Birds of Prey, die véééél te laat in de film komen) moet leiden.

Op een of andere manier is het acteerwerk niet geloofwaardig. In een film als Birds of Prey past een acteerstijl die ‘bigger than life’ is, zoals in een Kubrickfilm als The Shining of Mandy. Voor een komedie als deze past Dumb and Dumber of Deadpool beter. In Birds of Prey lijkt iedere acteur zelfbewust. Ewan McGreggor komt over alsof hij wéét dat hij de badguy is, zoals Margot Robbie de goodguy (of -girl) is. Dat terwijl de emoties zijn wel soort van echt zijn.

Het is niet zoals bij Speed Racer of Raising Arizona. Die zitten vol met bizarre karikaturen van personen, die binnen de eigen, filmse werkelijkheid kloppen en in die gekke wereld ook blijven. Op de een of andere manier is het zo geregisseerd dat de huilbuien of gemeendoenerij aanvoelen alsof de acteurs die de film spelen dat doen. De personages lijken binnen de filmwereld niet in staat om echt zo te zijn. De zelfbewuste stijl zorgt voor die afstand van de personages. Met zulke emotionele uitingen lijkt het alsof ze uit de gecreëerde realiteit stappen. Ik snap het ook niet helemaal, maar de stijl van film en acteren passen niet bij elkaar.

Wat echt goed gedaan is, is de actie. Deze is fijn overzichtelijk en spannend. Op het einde werkt het hele team samen en ook de locatie die ze hebben uitgekozen is fijn. Jammer genoeg komt het einde van de film best plotseling. Oh ja, en de animatie waar de film mee begint is erg nice.