Bij het uitpakken van de dertiende doos spullen kwam ik een prachtig apparaat tegen. Een zilveren box, met een dikke gleuf en aan de achterkant enkel aan te sluiten met SCART. Lang heb ik dit niet meer gezien. Het enige wat ik kon denken: WAAR VIND IK EEN VIDEOBAND?!

De retrovibe van RedLetterMedia deed me al weken verlangen naar de VHS speler. Daar draait hun videoserie Half in the Bag om twee videospelerreparateurs die de speler van Mr. Plinkett moeten repareren – maar in de tussentijd constant over de nieuwste films praten. Bijna iedere dag kijk ik een halfuur durende aflevering van deze serie.

Dus toen ik tijdens de verhuizing onze oude videospeler tegenkwam, kon ik niet anders dan even dat oude gevoel opsnuiven. De volgende maandag had ik dan ook dat enorme blok electronica in mijn tas zitten. Op mijn kamer zouden maar liefst 29 nieuwe(?) videobanden op mij wachten.

Deze had ik van Marktplaats geplukt. Bijna allemaal actiefilms uit de jaren ’80 en ’90, waarvan de beruchte Cannon films die nu nog nauwelijks te vinden zijn en de Mad Max en Lethal Weapon films. Uitgesteld zet ik ze op mijn kast, klaar om ooit eens bekeken te worden. Alsof mijn Kijklijst van 500+ titels nog niet genoeg was.

Goed, ik besloot om de film die ik het meest koppelde aan de VHS band – helaas had ik geen Die Hard (1988) – om te kijken na 15 jaar geen video te hebben aangeraakt: Lethal Weapon (1987). Ik open de doos. Hij is dik; net zo dik als de videoband. De hoesjes van cd’s en dvd’s hebben enkel een dikte zodat je weet wat er op de schijf is te vinden. Hier is het simpelweg praktisch nodig.

De band haal ik uit de doos en druk hem in de recorder. Hij blijft uitsteken. Ik glimlach – en druk hem verder tot het klepje dicht kan. Mijn scherm verandert van de kleur blauw naar zwart en muziek begint te spelen. Het BREIN en BAF intro is enorm herkenbaar – al heet het hier nog de NVPI.

En dan nog de trailer. Het is de film Free Willy (1993), een typische ‘meh’-film uit de 90’s. Het is letterlijk de “In a world”-trailer. Zie hem hieronder. Al was die op mijn scherm in 4:3, vierkant. Heerlijke introductie in de vibe. Trailers voor films mis ik wel een beetje op Netflix, hoor.

Maar goed, de film begon. Zelf had ik Lethal Weapon vorig jaar voor het eerst gezien en vond hem best wel tof. Maar dat was in het oorsponkelijke complete letterboxing formaat; dit is in 4:3 en betekent dat er gebruik wordt gemaakt van pan & scan. Hierdoor mis je dus letterlijk een groot stuk van de film.

En dat werd al duidelijk aan het begin. Daar zit Danny Glover in bad en het gezin komt ze even binnenvallen. In de oorspronkelijke versie kon je de weerspiegeling van de spiegel zien (waar het gezin staat) én het gezicht van Glover. Nu zie je of het een of het ander, in dit geval voornamelijk zijn prachtige badderende hoofd.

Maar wat mij het meest verbaasde, is hoe goed het eigenlijk eruit ziet. Zelfs op mijn 32″ tv zag het er nog meer dan prima uit. Nee, het is niet vlijmscherp 4K beeld, maar in vergelijking met een YouTube video bestaat het niet uit pixels, maar uit beeldlijnen. Het enige waar ik aan moest wennen, is de lelijke gele kleur van de ondertitels.

De videoband is niet het ultieme medium om films te kijken. Wel is het prachtig om te zien hoe we vanaf de VHS met de DVD naar de streaming van HD zijn beland. Na deze 29 videobanden ga ik er niet meer kopen. Want hoewel een reisje terug in de tijd veel nieuwe inzichten brengt, kan ik beter genieten van de fantastische kwaliteit die je nu kan gebruiken.

Trouwens, als je nog zin hebt: lees de complete recensie van Lethal Weapon!