De jaren ’60 is een leuk tijdperk vol interessante en fijne films om te bekijken. Zelf had ik er nog veel te weinig gezien. 20 films later kijk ik erop terug.

Alweer 3 maanden geleden begon ik met een projectje waarin ik me compleet zou laten onderdompelen door oude films. Het idee was dat ik zoveel mogelijk films uit de jaren ’60 zou gaan kijken.

Ik heb er in die periode zo’n 20 gezien en ik ben er eigenlijk in die tijd wel fan van geworden. Op 7 februari begon ik met Stanley Kubrick’s ruimtefilm 2001: A Space Odyssey (1968) en afgelopen zaterdag keek ik Jean-Luc Godard‘s romantische roadmovie(?) Pierrot le Fou (1965).

Na zoveel films zou je denken dat je wel een beetje een gevoel voor die tijd heb gekregen.  Maar het viel soms nog wel eens tegen. Natuurlijk; het verschil tussen Psycho (1960) en Easy Rider (1969) is wel aanzienlijk – de eerste is nog in zwart-wit, de tweede in kleur. Alleen als ik een Franstalige film opzette, leek het zowat op een ander medium.

Het verschil tussen de bekende Amerikaanse en Franse titels vond ik onbegrijpelijk groot. West Side Story (1961) is fantastisch en films als 8½ (1963) en Persona (1961) waren nog redelijk interessant-vaag. Maar bij Pierrot le Fou snapte ik het allemaal niet meer. Wat was dit voor iets?

Oké, ik had van de French New Wave gehoord en ik wist dat het rond de jaren ’60 was. Maar welke films het waren, wist ik niet. Toen ik begon met de film lukte het nauwelijks mijn aandacht vast te houden, deels door de Franse taal. Ik snapte niet waar de film over ging en het werd heel apart vertelt. Halverwege zette ik hem uit, in de hoop ooit nog zin te hebben de rest te kijken.

Maar na het zien van deze video-essay klikte het allemaal. De random beelden die ik zag, de “film is emotie” conclusie die een Amerikaanse regisseur gaf, het praten tegen het publiek en het poëtische gebeuren – het was allemaal om te bewijzen dat cinema meer is dan een lopend, logisch verhaal met standaard shots vertellen. Het is beelden en geluiden die betekenis hebben na het achter elkaar monteren.

Het duurde tien dagen voordat ik de tweede helft van Pierrot le Fou keek en ik het redelijk kon waarderen. Deze beweging heeft ervoor gezorgd dat films niet zo saai zijn en het montage-element in films gebracht.

Hoewel ik me eigenlijk nog steeds verveelde tijdens het kijken, wist ik nu tenminste waarom ik eigenlijk aan dit hele project was begonnen. Om te zien hoe film is geëvolueerd naar hoe het vandaag is.