De carrière van acteur Bruce Willis heeft betere dagen gekend. Zelf ben ik groot fan van hem, vooral door de Die Hard-films. Voor mij begon het allemaal bij het zien van deel 4, waar ik zo van onder de indruk was, dat ik ze allemaal móest kijken. De vijfde Die Hard-film, A Good Day to Die Hard, heb ik met pijn in mijn ogen in de bioscoop gezien.

Sinds die matige actiefilm speelde hij niet meer de hoofdrol. Dat verandert voor Death Wish, een nieuwe harde thriller. Hij speelt een chirurg, die in een overdreven gewelddadig Chicago werkt. Zijn vrouw en dochter krijgen ernstige verwondingen door een fout gelopen inbraak. Hij is boos op zijn stad en hij neemt het heft in eigen hand.

Alleen… duurt dat wel heel lang voordat dat gebeurd. Pas na 40 minuten durft hij op iemand te schieten. Als je de epische Death Wish trailer onderaan de recensie kijkt, verwacht je een grappige maar extreem gewelddadige thriller. Eentje waar je met de mannen naartoe gaat.

Die trailer is alleen misleidend, zelfs nog meer dan normaal. Het heeft inderdaad die heerlijke momenten, maar het staat maar voor een fractie van de complete film. Je zit uiteindelijk naar een matige aflevering van een of andere ziekenhuis-soap te kijken.

Dat was nog wel anders in de oorspronkelijke film. Death Wish is namelijk een remake van de 1974-thriller met Charles Bronson. Daar was hij architect die ook geïnspireerd raakt om de stad wat criminelen armer te maken. Ook zeker een trage film, maar eentje met een boeiend verhaal. Toentertijd waren de critici niet zo enthousiast vanwege het vele geweld. Ik keek hem even terug en dat aspect viel eigenlijk ook wel weer mee.

In de remake is dat een stuk heftiger. Na een uur wachten verblijdt Bruce ons met heel wat pret. In pak-em-beet zes hoogtepunten zien we hoe hij droog plots iemand neer knalt, zonder spijt iemand laat pletten door een auto en hoe hij op het laatste moment gered wordt door een bowlingbal met de bloederige gevolgen van dien. Memorabele momenten.

Helaas ga je niet naar een film voor 15 minuten, maar zit je twee uur in een stoel naar een scherm te staren. In Death Wish voelt dat als huiswerk: alsof je voor een CKV-opdracht verplicht naar een soap moet kijken. Eentje waarin Bruce Willis zichzelf af en toe ook nog lijkt te vervelen.

★★