Scifi filmfans zoals ik zouden moeten springen van al dat nieuwe aanbod van Netflix de afgelopen tijd. Met Bright kwam de service eindelijk met een blockbuster waar je niet het huis voor uit moest. Dit bleek alleen het begin van een onverwachte trilogie aan matig toekomstvermaak.

Die vreemde serie films begon met Bright, het verraste met The Cloverfield Paradox en nu eindigt het hopelijk met Mute. De regisseur van de laatste, Duncan Jones, kwam al eerder met vette films zoals Warcraft en Source Code. Dat deze film – waar ik persoonlijk al twee jaar hoopvol op wachtte – zo hard zou tegenvallen, had ik niet gedacht.

Net als de rest van de trilogie is er in concept niets mis met de films. De werelden die ze schetsen zijn juist erg boeiend in theorie. In Bright is het moderne L.A. verdeeld in klassen van Orcs tot Elfs. The Cloverfield Paradox, zelf ook het derde deel in de reeks monsterfilms, speelt zich af in een wereld waarin de grondstoffen bijna op zijn. Mute gaat over een futuristische en een net iets andere Berlijn.

Je kunt dit drietal dan ook op een grote stapel gooien en er hetzelfde over zeggen. Ze zijn degelijk gemaakt, zien er prachtig uit, maar schieten tekort qua verhaal. Mute is daarin nog het zwakst: het gaat over een stomme man die achter zijn verdwenen vriendin aanmoet ofzo. We volgen hem door Blade Runner-geïnspireerde straten tot we het einde van het verhaal bereiken. Daarnaast is er nog een half-komisch vaag zijverhaal met iemand anders.

Het pijnlijke van dit alles is dat ik door dit gebrekkige, saaie, plotloze verhaal ik deze gratis film gewoon niet kan aanraden. Het is daarin gelukkig niet zo belachelijk als Bright en The Cloverfield Paradox: die gaan alle kanten op zonder dat je begrijpt wat er gebeurd, maar daarvan kun je tenminste nog genieten. In Mute gebeurd er niks en denk je de gehele twee uur dat je de eerste helft hebt gemist.

★