Het was ergens in januari dit jaar dat een vriend van me een videoreview aan mij wilde laten zien. Waarschijnlijk was het ’s avonds laat en had ik al een biertje of drie op. Dat moet wel, anders waren we niet op YouTube onzinnige video’s aan het uitwisselen. Tijdens ons zoveelste filmgesprek, raadde hij me een specifiek kanaal heel erg aan. Prima, dacht ik, die kijk ik morgenochtend nog wel even. Maar toen ik de volgende ochtend wakker werd, zag ik dat hij wel drie kwartier duurde. Zoveel tijd heb ik nou ook weer niet.

Het duurde dan nog wel even voordat ik alles gezien had. Want ik heb alles gezien! Alle 400 video’s van rond de 25 minuten (even doorgerekend is het 7 complete dagen aan content!) en de 5 speelfilms die ze hebben uitgebracht. Alle recensies en gekke video’s van 29 september 2007 tot nu, bijna 10 jaar later. En vol enthousiasme blijf ik op de volgende video wachten. Het is ongelooflijk hoeveel ik heb gezien in de afgelopen zes maanden.

---

De vijf speelfilms recenseerde ik ook op Letterboxd. Mijn recensie van

• Feeding Frenzy (2010)
• Space Cop (2015)
• Gorilla Interrupted (2003)
• How Not to Make a Movie (2013)
• The Recovered (2008)

---

Wat is RedLetterMedia?

In wezen is RedLetterMedia niet meer dan een gewoon YouTube kanaal dat wekelijks een of meer video’s online zet. Het heeft zo’n 500.000 abonnees op hun grote kanaal en bijna 100.000 op hun gamekanaal Previously Recorded. De belangrijkste spelers van het team zijn Mike, Jay, Rich, Jack en Josh. Hun koppen kom je altijd wel tegen en het is een kwestie van tijd voordat je ze uit elkaar kan halen. Zij maken op professionele wijze YouTube-video’s en pleuren die op het web. Discussies, analyse en een hoop humor.

In hun eigen documentaire How Not to Make a Movie (2013) vertellen de drie oprichters – Mike Stoklasa, Jay Bauman en Rich Evans – over hoe ze elkaar hebben ontmoet. In het begin van de eeuw hield het drietal zich al bezig met amateuristische films maken. Op een forum hiervoor kwamen ze elkaar tegen, doordat ze het allemaal niet zo serieus namen. In tegenstelling tot wat iedereen op het forum dacht, wisten zij wat ze maken: keiharde onzin. Prut. Of zoals ze het zelf noemen: schlock.

Mike en Rich maakten toentertijd samen al films. Mike regisseerde en Rich speelde. Ze spraken in 2003 af om met Jay en eenmalige samenwerkingspartner Garrett Gilchrist een lange speelfilm te maken. Mike schreef het script en in een weekje schoten ze al het materiaal. Die week was vreselijk. Raar genoeg kwam er dan nog best een geinig filmpje uit: Gorilla Interrupted (2003). Jay zou vanaf toen een enorm belangrijk onderdeel uitmaken van het team.

Mr. Plinkett

Het is 2009. Met gepassioneerde frustratie en boosheid flanst hij een zevendelige YouTube-video in elkaar. Ieder deel is maar liefst tien minuten. Het is een uitgebreide recensie en analyse van Star Wars: Episode I – The Phantom Menace (1999); “the most disappointing thing since my son”, die blijkbaar in de gevangenis zit. Miljoenen mensen hebben de video bekeken. Het was een review zoals nooit tevoren. Niet enkel ging het over de film, maar er zat een complete verhaallijn van de recensent zelf in.

Deze man heet Mr. Plinkett. Een dikke, oude man gespeeld door Mike zelf. Hij heeft overal scherpe kritiek op en weet dat goed te onderbouwen. Met dit bedachte meneertje begon het eigenlijke verhaal van RedLetterMedia. Na bijna 15 van die diepgaande, hilarische reviews blijft de vraag aanwezig. De reacties op andere video’s stromen vol met “wanneer komt de nieuwe Plinkett reviewww??” Gelukkig is er net weer een nieuwe uitgekomen en kan iedereen weer even tevreden zijn.

Andere series

Na het kijken van zo’n 10.000 minuten aan YouTube-video’s is een reflectie misschien wel op zijn plaats. Wat heb ik nu namelijk gekeken?

Half in the Bag

De actuele recensieserie met Mike en Jay. Ze bespreken in zo’n 2 afleveringen per maand de nieuwste films. In 2011 zijn ze ermee begonnen. Het is verrassend hoe diepgaand en anders ze het weten te doen. Het analytische vermogen en de blik vanuit hun ervaring met filmmaken en hun vreemde humor maakt toch dat ik weer naar iedere aflevering uitkijk.

Best of the Worst

Slechte, oude videobanden kijken en daarover praten. Het klinkt als een vreselijk idee, maar het is ontzettend vermakelijk om te bekijken. In video’s van gemiddeld een uur(!) kijkt een viertal vier VHS-banden en hebben ze een inhoudelijke discussie erover. Ze filmen ook dat ze met z’n allen de film bekijken en maken aan het einde de slechtste film kapot. Dat zo spectaculair mogelijk!

re:View

De nieuwste videoserie van de lijst. Simpelweg bespreken ze films die ze onderbelicht vinden of wel hadden willen bespreken, maar waar bijvoorbeeld bij Half in the Bag geen plek voor was. Meestal niet meer dan een half uur en vaak relatief serieus. Niet dat er niet gelachen kan worden, hoor.

Previously Recorded

Nadat ik alles van het RedLetterMedia-kanaal had bekeken, kwam ik erachter dat Rich en Jack nog een eigen kanaal hadden opgericht. Rich had eerder met Game Station 2.0 (2012) geprobeerd zijn game-ei kwijt te kunnen, maar Mike en Jay hebben met games niet zoveel. In 2014 zijn ze gestart met een eigen kanaal. Het staat gevuld met livestreams van games, maar hun ‘echte’ video’s van meer dan een half uur zijn een wat inhoudelijkere versie van Half in the Bag. Rich en Jack hebben wel weer hun eigen stijl, wat best wel tof is.

The Nerd Crew: A Pop Culture Podcast

Even serieus: als je echt wil begrijpen hoe spot-on RedLetterMedia is, is The Nerd Crew het eerste wat je moet bekijken.

Speelfilms

Vijf.

Feeding Frenzy (2010), daar begon het mee. Mijn nieuwsgierigheid in RedLetterMedia bracht me zelfs buiten de grenzen van YouTube. Nu keek ik op mijn tv naar de koppen van Mike, Jay en Rich. Een horrorfilm om te genieten, maar erg goed was die niet. Vraagtekens begonnen in mij op te komen. Zou RedLetterMedia wel recht van spreken hebben tijdens hun analyses?

Een goede vraag, al zeg ik het zelf. Wanneer je beweert dat je een filmmaker bent en dit ook als argument gebruikt tijdens het recenseren bij Half in the Bag, verwacht ik wel enige kwaliteit. Maar toen Space Cop (2015) erin ging, schrok ik heviger. Zo recent, maar toch zo matig. Was dit intentioneel? En in hoeverre dan?

Mijn brein begon te suizen, mijn hart begon te bonzen. Ik wist niet meer wie ik kon vertrouwen. Als zelfs die ‘goede’ filmmakers van internet tegen mij logen, wie spreekt er dan nog de waarheid? Een trip in de tijd, naar de goede, oude dagen. Gorilla Interrupted (2003) was vreselijk, maar dat kon ik verwachten. Geobsedeerd dat ik was keek ik gelijk How Not to Make a Movie (2013) erachteraan. Nu was het vier uur ’s nachts en had ik maar weinig slaaptijd.

Pas 24 uur later zou het einde aankomen. Na zoveel maar halfserieuze films en een docu was dit een serieuze poging. Jay als regisseur zou zichzelf moeten bewijzen voordat ik ze nog ging geloven. Helaas was The Recovered (2008) zo matig als de poster deed vermoeden. Ach, weet je, ze hebben het tenminste een keer geprobeerd.

Jay’s persoonlijke kanaal

Tijdens het researchen kom ik ineens op het kanaal van Jay Bauman, die blijkbaar dagelijks vlogs maakte. Tenminste… kijk zelf maar.

 Het vraagstuk

Maar even serieus. In hoeverre kun je hun recensies nog echt hoog houden wanneer ze er eigenlijk zelf ook niet zoveel van het filmmaken bakken?

Net als iedere recensent of normaal mens, die net zo weinig heeft gepresteerd als een willekeurige straatsteen – op filmisch gebied dan – heeft ook hun mening net zoveel waarde als dat je het zelf geeft.

Hoe ze er zelf naar kijken is ook redelijk nuchter. Bijna Nederlands, zo typisch. Ze zijn niet pretentieus in wat ze doen. In dat opzicht zijn ze echt niet veranderd met vijftien jaar geleden.

Want ze lachen elkaar uit, ze liggen niet wakker om wat er in de reacties wordt gezegd en hebben plezier in wat ze doen. Dat is te merken aan elke minuut dat online verschijnt.

Openheid

Wat de kracht is van RedLetterMedia is de openheid van wat ze doen. Niet alles is per definitie bekend, maar ze delen wel een kijkje in hun keuken. Ze maken misschien onzin, maar doen daar verdacht hard hun best op. In vele behind-the-scenes video’s van bijvoorbeeld stukken van Plinkett reviews of bij het maken van Space Cop leggen ze uit hoe ze hun filmische ervaring (en opleiding?) gebruiken voor een realistisch effect. Maar niet in how-to video’s.

En ik ga ze maar eens testen op hun openheid. Kijken of ik ze kan spreken via Skype over hun financiën en hoe ze met fans omgaan en hun vrije tijd. Tot dusver heb ik nog geen contact kunnen krijgen, maar als ik er meer over hoor update ik het hier.

8 favoriete quotes

“Oh my gaaahd!”

“You FUCK”

“FUCK YOU, IT’S JANUARY!!!”

“…but your brain did.”

“FUCK MOVIES!”

“WHAT’S WRONG WITH YOUR FACE?!”

“IT TOOK 12 YEARS TO MAKE” 

“Star Wars! I love Star Wars!”

Videomakers

Misschien was mijn obsessie met RedLetterMedia de afgelopen maanden wat ongezond. Maar terugkijkend erop heb ik geen er geen spijt van. Niet alleen heb ik nu het idee dat ik een compleet beeld heb van dit videoteam, ook merk ik dat niet iedereen perfect is. Want na zo veel supersterke recensies dacht ik dat ze briljante filmmakers moesten zijn. Of tenminste het een en ander konden goed doen.

Wanneer ik over Mike Stoklasa, Jay Bauman of Rich Evans praat, heb ik het niet over echte filmmakers. Zij weten wel hoe het werkt, veel beter dan de gemiddelde videokijker. Alleen gebruiken zij het voor onzinnige, maar hilarische video’s. In korte tijd elke keer net de verwachtingen van wat een YouTube video behoort te zijn te overstijgen en mensen weer verrassen.

Het is maar goed dat YouTube bestond. Zonder dat zou RedLetterMedia waarschijnlijk in de hoek van de videotheek verstoffen. En dat zou heel erg zonde zijn.

Conclusie?

Nu heb ik een heleboel vertelt en nog meer laten zien. Zo’n nieuwe megablog boordevol info is ook echt wel een bevalling. Daarom wil ik jullie belonen met een van mijn favoriete willekeurige RedLetterMedia video’s. Het slaat nergens op, maar goed. Het is hilarisch. (Als je daarna je wil verliezen in de 400 video’s: ze maakten ook een deel 2 en deel 3)