De regisseur van de heerlijke highschool tijdreisfilm Project Almanac (2015) komt deze week met een nieuwe versie van de Power Rangers. Als niet-kenner van de televisieserie, maar als fan van zijn vorige film, ging ik kijken naar zijn nieuwe film. Power Rangers (2017), een superheldenfilm in een tijd waarin het genre overvol is.

Eén dag eerder. Dit keer kijk ik voor de zekerheid de trailer van de film voor morgen. Bij de persvoorstelling van John Wick 2 (2017) had ik dat niet gedaan; blijkbaar had ik andere verwachtingen en rekende ik hierdoor de film af op het onzinnige verhaal. Als ik van tevoren de trailer had gezien, had ik de film misschien meer kunnen waarderen. Wie weet…

Power Rangers. Het was meteen duidelijk. Dit gaat een clichéverhaal worden. Standaard opgebouwd. Een typisch superhelden-ontstaansverhaal. Highschoolkinderen die vervolgens een vijand moeten verslaan. De wereld gaat kapot. Vechten voor survival van de mensheid en het universum. Ze winnen en gaan weer naar huis. En tussendoor wat problemen. Helemaal prima.

Vandaag. Ik zit in de zaal. Inderdaad: de highschoolkinderen komen bij elkaar en hebben hun moeilijkheden. Het is wel redelijk begripvol in beeld gebracht. Het zijn vijf scholieren die tenminste van elkaar te onderscheiden zijn. Ze kennen elkaar nog niet echt als ze aan elkaar worden gekoppeld. Vervolgens moeten ze trainen en inderdaad dan hun vijandje verslaan. Het schreeuwt cliché, maar dat is ook een beetje de charme.

Power Rangers kijk je niet voor het super-originele verhaal. Maar het heeft een lekker tempo en kijkt heerlijk weg. Er was niet heel veel actie, behalve dan het Tranformers-achtige eindgevecht, met daarin zelfs een replica van Optimus Prime. In het begin betrapte ik de film op net te veel uitleg. “You don’t need to tell me all this”, aldus een personage. Het scenario is meh, maar filmisch is het op momenten best mooi gemaakt.

Maar voor ik afsluit, moet ik het nog even hebben over de humor. Zelf vond ik het heerlijk. De film heeft echt wel grappig momenten, al hoorde ik de rest van de zaal niet altijd meelachen. Behalve die hilarische grap in de trailer (“Pee in that cup!”) bleef me ook nog bij wat er gebeurde nadat het Optimus Prime ding opstond. Zo stompzinnig. Maar hey, ik hou daarvan!

De meeste superheldenfilms nemen zichzelf net te serieus. Het sterke aan Power Rangers vond ik die paar grappen die het cliché begrijpen en net een twist geven, voor een korte lach.

Power Rangers is geen hersenloze superheldenfilm. Wel zit het diep geworteld in de voorspelbare structuur. Ondanks dat heb ik genoten van de film door de bijzondere humor. Verwacht van de film niet teveel. En Bryan Cranston dan? Ja, die zit er ook in. Dat is het wel zo’n beetje.

★★★½

---

< John Wick (2014) & John Wick 2 (2017)