200 meter. Zover is het vanaf de uitgang van het Rotterdam Centraal Station naar de hoofdingang van het International Film Festival Rotterdam. Een weg, parallel aan de tramlijnen en omgeven door IFFR vlaggen. Een enorme bal met het logo. Het is duidelijk; mijn eerste filmfestival is een feit – en het is aanzienlijk groter dan ik had verwacht.

Ook heb ik van deze fantastische dag een vlog gemaakt, waar ik zo trots op ben dat ik zit te twijfelen om hem als short in te sturen volgend jaar. Heb vooral lage verwachtingen, misschien valt het dan nog mee:

De tekst gaat verder onder de video.

Grote ontdekking

Nog geen twee weken geleden las ik op mijn Twittertijdlijn voor het eerst over Sundance, het grootste Amerikaanse filmfestival vol met onafhankelijke films uit de hele wereld. Hooguit 80 dramafilms uit de +/- 2.500 ingezonden worden geselecteerd. Sundance staat voor kwaliteit – je kunt zeker een paar films uit de selectie bij de Oscars een jaar later vinden. Sowieso vindt 4/5 van de geselecteerde films een distributeur.

Ik werd jaloers. Ik wilde ook al die vette films zien. Maar om nu helemaal naar Utah te reizen, leek me ook zowat. Gelukkig las ik op datzelfde moment ook over het IFFR, het grootste Nederlandse filmfestival met een bijna even rijke historie. Daar wil ik heen! Ik koos een dag uit, nodigde mijn vriend Leon uit en stond woensdagochtend op het station.

Toen pas realiseerde ik dat ik te laat was. In Rotterdam had ik de hele week moeten zijn. Het is net een kermis – en voor de pers een pretpark. De ritjes zijn wat langer, de prijzen wat hoger (per film kost het 8 euro als student) en het gebied wat groter. Je moet de bioscopen zien als de verschillende attracties, plekken waar je zo naar binnen kan lopen. Er hangt een heerlijke sfeer, je kunt drinken bestellen, even zitten en bijpraten en je kunt natuurlijk naar de film.

Films en cinema’s

De woensdag dat wij er waren hadden we drie films gepland, met oplopende interesse. We begonnen in de Cinerama met de Duitse documentaire 66 Kinos (2016), met verhalen van bioscopen en de mensen die er werken. Daarna keken we in Pathé Schouwburgplein het Japanse drama A Bride for Rip Van Winkle (2016), een vreemde, verrassende en ook lange film over de vrouw Nanami en de vreemde dingen die ze meemaakte. We sloten in Cinerama af met L’ordre et la morale (2011), die liet zien hoe de Fransen de onafhankelijkheidsstrijd van de Kanaky tegenhield.

Zo kom je nog wel eens ergens. IFFR is een prachtige manier om verschillende  Rotterdamse bioscopen te bezoeken. Ze zien er allemaal mooi uit en hebben hun eigen charme. Ook is het geinig te zien hoe de zalen met elkaar verschillen – voornamelijk in de grootte, hoogte van en hoeveelheid licht op het doek.

Heel Rotterdam

Maar ook buiten de bioscopen is het festival zichtbaar. Zo staan er langs straten rond het centrum vlaggen. Een speciale filmexpositie in een klein, willekeurig atelier. Cafés nodigen specifiek filmkijkers uit. En op verschillende plekken staan alternatieve manieren om films te kijken. Zo vindt je op het station een scherm en staan er op het Schouwburgplein kleine hokjes met korte experimentele films (lees: bijzondere onzin).

Als je open staat voor nieuwe ervaringen, is een film kiezen niet zo lastig (als je door het programma op de website kan manoeuvreren). Wil je wat populairders of bekenders, moet je wel erg ruim van tevoren erbij zijn. Ik kocht mijn kaarten twee dagen van tevoren, maar zelfs dan moet je niet verwachten jouw favorieten te kunnen bezoeken.

Al heb ik niet alles kunnen ervaren (de feesten in de avond heb ik gemist), wat ik heb gezien van IFFR was echt heel erg leuk. Volgend jaar ga ik zeker weer én langer; het liefst langer dan een week. Ik heb maar één tip voor filmliefhebbers in Nederland: neem volgend jaar ook een bezoekje aan het International Film Festival Rotterdam. Volgens mij moet dat wel een goed idee zijn.