Bij de ingang van het bevrijdingsfestival word ik gefouilleerd. “Haal alles uit de zakken,” vertelt de vriendelijke, vrouwelijke beveiliger mij. Op het tafeltje ernaast leg ik mijn mobiel, sleutelbos, portemonnee, maar ook mijn pen neer. Ik vraag de beveiliger of ik ook mijn jaszak moet leeghalen. Ze schud nee, maar ik heb het al gedaan.

Uit de zak haal ik een mysterieus, uit elkaar vallend boekje met een leren voor- en achterkant. Ze kijkt er vervreemd naar- tenminste, dat denk ik maar. Ik mag namelijk allang doorlopen en de volgende wil er eigenlijk al langs. Snel probeer ik alles weer in de juiste zakken te proppen.

Dit onleesbare boekje is voor mij enorm belangrijk. Tegenwoordig gebruik ik het als notitieboek voor spannende journalistieke praktijken zoals kijken, lezen, ruiken, praten, maar vooral onthouden. Oorspronkelijk, toen ik het boekje kreeg in deze video,  wist ik precies wat ik ermee ging doen: aantekeningen maken tijdens filmkijken.

Op 19 december vorig jaar begon ik hiermee, en ondertussen is het boekje al bijna helemaal vol. Met de (soms wat diep onzinnig, soms wat onzinnig diep) slecht leesbare woord- en zinsconstructies wilde ik recensies op Letterboxd schrijven die net iets beter zijn.

En dit was niet altijd makkelijk, vooral bij films in de bioscoop. De meeste projectoren in de bios geven maar relatief weinig licht af, waardoor er weinig licht reflecteerde om mijn notitieboek te bekijken. Ik kon me doodfrustreren wanneer een film enorm lang donker bleef.

Zie het maar voor je hoe ik bij Rogue One (2016) met een klein notitieboekje in de hand probeer te zien waar ik nog niet heb geschreven – en per ongeluk na de pauze op de verkeerde pagina was gaan schrijven. Of de zoektocht naar mijn gevallen pen tijdens de persvoorstelling van John Wick 2 (2017).

Voor de grap gaan we eens kijken naar een pagina uit de notities. De fantastische film The Graduate (1967), die ik op 16 februari dit jaar keek. Voor de vergelijking ook de recensie lezen die ik heb gemaakt; al is die wel wat kort.

Dustin Hoffman. Naïef, met een pijltje naar hem. Benjamin. Mrs Robinson, met een vierkantje eromheen. Er is een verschil tussen vierkantjes en cirkels, en pijltjes en onderstrepen, maar ik kan niet uitleggen waarom.

“Wat wil ik in mijn leven?” Een pijltje naar “doel?”. Net leesbaar: Zoektocht naar geluk. Eronder: 21 jaar, onderstreept.

Beleefd. Pijltje: te beleefd.

Leuke filmtechnieken. Veel dialogen. Wanhopig. In 3 delen opgebouwd. Wel héél vaak dat fantastische nummer. Pijltje naar: misschien die irritatie zo bedoeld.

En letterlijk een cirkeltje om ‘einde’

 

Binnenkort moet ik maar eens een nieuw boekje gaan kopen. Eentje die niet zo snel uit elkaar valt, dan. Maar korte filmrecensies schrijven blijf ik wel doen. Tussen al die quotes van geïnterviewden en artikelideeën kom je dan een recensie tegen van de derde Mad Maxfilm op videoband.

Videoband? Huh?

Dat vertel ik weer een andere keer.