Micheal Keaton doet het de laatste jaren wel erg lekker. Hij speelde in de Oscarwinnende films Birdman (2014) én Spotlight (2015). De grote vraag die ik had met de nieuwe Keaton film The Founder (2016) is: zal deze ook een Oscar winnen? Het antwoord is waarschijnlijk nee.

Na het bekijken van de film ben ik maar eens even gaan kijken hoe de Mac er tegenwoordig bijstaat. Check mijn vlog om mijn reis naar Amsterdam te bekijken:

De recensie gaat door onder de video.

Een lekkere Euroknaller

Keaton speelt Ray Kroc, een onsuccesvolle verkoper die dit keer onpopulaire milkshakemachines verkoopt. Wanneer hij een bestelling van wel zes, “nee, toch acht” apparaten krijgt, gaat hij eens kijken waarom dit restaurant het zo goed doet. Hij ontmoet de broers Dick en Mac McDonald, die het fastfoodconcept hebben bedacht. Samen met de broers gaat Kroc er een franchise van maken. Alleen willen de broers niet innoveren en groter worden, zoals Kroc dat wil.

Meer dan ontstaansverhaal

Als ik denk aan een McDonald’s film, denk ik gelijk aan een film over het bedenken van fastfood. Zelfs dat biedt de nieuwe biopic The Founder; in minder dan tien minuten laat de film de broers de hele ontstaansgeschiedenis van McDonald’s vertellen en hoe ze een succesvol en supersnel restaurant zijn geworden.

Alleen draait daar de film niet om. In wezen gaat het over de gepassioneerde Kroc, die zo hard succesvol wil zijn, dat hij geen tijd heeft om van het leven te genieten. En het draait om de broers die passief hun droom ten onder zien gaan.

Dat allemaal in een prachtig vormgegeven jaren ’50 en ’60, waarin ze de klassieke restaurants hebben nagemaakt. Kroc’s kleding en voornamelijk de stropdas, laten heel mooi zien hoe succesvol hij op dat moment is. Hij begint met een zielig, verfrommeld stropdasje en eindigt met een compleet, matchend pak.

Kleur

Het bedrijf McDonald’s heeft niet heeft meegeholpen aan de film en dat is heeft de film veel goed gedaan. Het is daarom niet gekleurd. Kroc is een asshole, Dick is een dick en dat wordt zonder aarzelen laten zien. Ze hoeven McDonald’s niet positief te laten zien.

Misschien had ik wel wat meer ethische vragen verwacht. Op het einde staat hij met zijn driedelig pak, nieuwe vrouw en een glimlach zijn speech over ambities en mogelijkheden, die hem vroeger heeft geïnspireerd, te oefenen, wanneer hij een moment stil wordt en in de spiegel kijkt wat hij is geworden. Kan hij trots zijn op zichzelf? Keuren we goed wat hij heeft gedaan? Dit soort vragen maken de film sterk, maar zijn dus echt alleen aanwezig in de laatste minuten.

Interessant om deze biopic, “based on a true story” te zien, hoewel je je moet afvragen hoeveel er echt waar van is. Ik mag McDonald’s dan niet meer zo lekker vinden, de film was wel een fijn tussendoortje – een Euroknaller ofzo.

69/100

---

Andere recensies deze week:

Je kunt erop klikken!

Louder Than Bombs (2015) – Klaar voor indiefilms

Inferno (2016) – Zo. Lekker. Onderhoudend.

5 Centimeters Per Second (2007) – Eerste Aziatische film

Deadpool (2016) – Goede herinneringen

Middle School: The Worst Years of My Life (2016) – I’m too old for this shit

Sausage Party (2016)

Indiana Jones and the Temple of Doom (1984)

From Dusk Till Dawn (1996) – In de bios

30 Minutes or Less (2011) – Ragequit

Star Wars (1977) – Despecialized editie

Rogue One: A Star Wars Story (2016) – Ik had er meer van verwacht

---

< The Odyssey (2016) – John Wick (2014) & John Wick 2 (2017) >